رشد تولید
موضوعی که مورد اتفاق مکاتب مختلف اقتصادی است، مسأله افزایش هر چه بیشتر تولید و حداکثر بهره برداری از طبیعت در چارچوب مقررات عمومی مکتب اقتصادی است.
اجرای این اصل را در دوران حکومت اسلامی عملا در تعلیماتی که مقامات رسمی به مسئولین امور می دادند، به وضوح می توان دید. یکی از برجسته ترین این تعالیم دستورالعملی است که حضرت امیر (عليه السلام) برای والی خویش در مصر محمد بن ابوبکر فرستاد. شیخ طوسی در «امالی» خویش این دستورالعمل را ذکر نموده که در بخشی از آن چنین است:
«ای بندگان خدا، پرهیزگاران از نعمت های دنیا و آخرت برخوردارند. با اهل دنیا در دنیایشان شریک هستند، اما اهل دنیا با آنان در آخرتشان شریک نمی باشند… در بهترین مسكنها اقامت گزیدند. از روزی دنیا به بهترین نحو استفاده کردند. با مردم در امور دنیوی ایشان شرکت جستند. با آنان از چیزهای پاک خوردند و از پاک ها نوشیدند…».(۱)
البته برای نیل به این هدف باید در حدود مقررات مکتبی گام برداشت، چنان که خداوند متعال می فرماید:
«يا أيها الذين آمنوا لا تحرموا طيبات ما أحل الله لكم ولا تعتدوا أن الله لا يحب المعتدين»..
برای کسانی که ایمان آورده اید، چیزهای پاکی را که خدا بر شما حلال کرده است برخود حرام نکنید و تجاوز نکنید و خداوند متجاوزان را دوست ندارد».)
محقق: حامد امجدیان
دیدگاهتان را بنویسید