دشنام و فحاشی از جریان های همیشگی جوامع است و انگیزه ارتکاب آن از سوی اشخاص به خاطر بالا بردن شخصیت خود از طریق تحقیر دیگران و رسیدن به مقام و منزلت از طریق خرد کردن افراد رقیب می باشد.
فحش (ب) در دین اسلام صریحا با این عنوان نهی شده است که : حتى «به مشرکین دشنام ندهید زیرا آنها نیز جاهلانه به خداوند فحش خواهند داد».(۱)
بموجب ماده ۶۰۸ قانون مجازات اسلامی (تعزیرات) : «توهین به افراد از قبیل فحاشی و استعمال الفاظ رکیک چنانچه موجب حد قذف نباشد به مجازات شلاق تا ۷۲ ضربه و یا پنجاه هزار تا یک میلیون ریال جزای نقدی خواهد بود. همچنین، بموجب ماده ۶۰۹ قانون مذکور : «هرکس با توجه به سمت، به یکی از رؤسای سه قوه یا معاونان رئیس جمهور یا وزراء یا یکی از نمایندگان مجلس شورای اسلامی یا نمایندگان مجلس خبرگان یا اعضاء شورای نگهبان یا قضات یا اعضای دیوان محاسبات یا کارکنان وزارتخانه ها و مؤسسات و شرکت های دولتی و شهرداری ها در حال انجام وظیفه یا به سبب آن توهین نماید به سه تا شش ماه حبس و یا تا ۷۴ ضربه شلاق و یا پنجاه هزار تا یک میلیون ریال جزای نقدی محکوم می شود».
اضافه می نماید که فحاشی، نه تنها در روابط فردی شایسته نیست، بلکه از طریق مطبوعات و رسانه های گروهی نیز نشانگر یک فرهنگ منحط است و این قضیه با فرهنگ اسلامی مباينت دارد و جرم محسوب می شود.(۱)
( اهانت که به معنای خوار و تحقیر کردن دیگران می باشد، از موارد هتک حیثیت است.) این عمل از نظر اسلام زیر پا گذاشتن معیارهای اخلاقی به شمار می رود؛ همچنانکه پیامبر گرامی اسلام (ص) در این زمینه می فرماید : «خداوند فرمود: کسی که به دوستی از من، اهانت کند (انگار) به جنگ من کمین کرده است».(۲) بر اساس ماده ۷۰۰ قانون مجازات اسلامی (تعزیرات) : «هرکس با نظم یا نثر یا به صورت کتبی یا شفاهی کسی را هجو کند و هجویه را منتشر نماید، به حبس از یک تا شش ماه محکوم می شود».
دیدگاهتان را بنویسید