انسان دارای حیات دو گانه مادی و معنوی است : حیات مادی به جسم او خلاصه می شود؛ اما حیات معنوی، در مبانی فکری و عاطفی او، در ابعاد فردی و اجتماعی به طور وسیع و گسترده قرار دارد، بگونه ای که او را از حیوانات جدا می سازد. شخصیت وجودی انسان في الواقع، در حیات معنوی اش متجلی می شود و حیات مادی او را، از نظر فردی و اجتماعی، تحت الشعاع قرار می دهد.
انسان خردمند، نسبت به حیات معنوی خود تا آن حد حساس است که برای حفظ و مراقبت از آن حتی ممکن است جان و مال خود را به مخاطره اندازد.
حیثیت که مترادف آبرو، اعتبار و شؤون اجتماعی می باشد، تجلی حیات معنوی افراد در روابط اجتماعی تلقی می گردد. بدین جهت است که اصل ۲۲ قانون اساسی مصونیت حیثیت را نسبت به سایر موارد در مقام برتری قرار داده است.
در روابط سالم اجتماعی، اصولأ حیثیت افراد مصون است و نگرانی عمده ای از این بابت وجود ندارد. نگرانی از آن زمان آغاز می شود که پاره ای ارزش های منفی در جامعه رشد پیدا کند و بالنتيجه، حیثیت افراد را مخدوش نماید. برای حفظ حیثیت افراد، رهبران فکری جامعه رسالت خطیری دارند؛ همچنانکه دولت موظف است، از طریق وضع قوانین جزایی و تجهیز مراجع قضایی موارد هتک حیثیت را از جامعه بزداید. اینک به ذکر پاره ای از موارد که سلامت اجتماع و حیثیت افراد را به مخاطره می اندازد می پردازیم
دیدگاهتان را بنویسید