یک مرحله به دشمن زده بودیم اما نشد خط را تثبیت کنیم. ناچار برگشتیم عقب. جنازه شهدا ماند بین خاکریز خودی و دشمن.
سوار موتور بودم که دیدم جیپ روباز حاجی آمد توی خط. آمده بود برای تقویت روحیه بچه ها و شناسایی منطقه. بعثی ها از ترس شروع مرحله دوم عملیات، خط را گرفته بودند زیر آتش، یکهو خمپاره خورد کنار ماشین حاجی. گردوغبار و دود غلیظ شد سهم چشم هایمان.
نفسمان بالا نمی آمد. فکر کردیم حاجی شهید شده. توی همین هول و ولا دیدیم ماشین از بین دود و آتش بیرون آمد و راهش را ادامه داد. با موتور رفتیم پشت سرشان. جاده های مارپیچ را رد کردیم تا رسیدیم به چادرهای اورژانس صحرایی. حاج قاسم به زحمت از ماشین پیاده شد. از لباس های سوراخ سوراخش معلوم بود چند ترکش به بدن و پایش خورده بود. رفتیم زیر بازویش را بگیریم نگذاشت. صاف ایستاد. نمیخواست توی این شرایط روحیه رزمنده ها با مجروح شدنش از بین برود. دردش را مچاله کرد توی خودش.
راوی: سیدمحمدحسینی منبع: باشگاه خبرنگاران جوان
ادامه داستان در اپلیکیشن نینوایان
دیدگاهتان را بنویسید