فتح المبين اولین عملیات تیپ ثارالله بالا بود. نیروها هفت روز مردانه جنگیده بودند و دیگر نای حرکت نداشتند. جنگ با زرهی و کاتیوشاهای دشمن حسابی خسته شان کرده بود. از سلیمانی که فرمانده تیپ بود بگیر تا بقیه نیروها، روی گردنها لایه ای از باروت نشسته بود. گره پیشانیشان به سیاهی میزد. فرمانده ساعت دوازده شب دیگر نتوانست پلک هایش را باز نگه دارد.
پشت سنگر تدارکات تازه چشمهایش گرم شده بود که صدایش زدند. حسن باقری از طرف آقامحسن پیغام آورده بود که باید حتما همین امشب تنگه ابوغریب را ببندید. احتمال داشت دشمن از رودخانه رد شود نیروهایش را در دشت سرازیر کند و از آنجا بکشد روی ارتفاعات. آن وقت بود که همه زحمات این چند روزه هدر می رفت.
سلیمانی نگاهی به دوروبرش انداخت. نه امکاناتی داشت نه نیرویی. از یک گردان سیصدنفره فقط صد نفر سالم مانده بودند. چاره ای نبود. تنگه باید بسته میشد.
فکری به ذهنش خطور کرد. ترفندی که اگر می گرفت بعثیها تا پشت تنگه عقب می نشستند. معطل نکرد. دستور داد نیروهای ستادی هرچه ماشین دارند جمع کنند. تعدادی ماشین هم از جهاد سازندگی و کمکهای مردمی در منطقه بود. همه را در یک ستون با چراغ روشن راه انداخت سمت دشمن. ستون ماشین ها که راه افتاد دشمن خیال کرد نیروی تازه نفس به میدان آمده. هرچه رفتند اثری از بعثیها نبود. عقب نشسته بودند.
راوی: سردار شهید حاج قاسم سلیمانی منبع: ذوالفقار، علی اکبری مزدآبادی، انتشارات یازهرا، ص ۳۸ تا ۴۰
ادامه داستان در اپلیکیشن نینوایان
دیدگاهتان را بنویسید