این نوع اراضی عبارتند از سرزمین هایی که برای ورود اسلام برخورد مسلحانه انجام نشده است؛ مانند مدينة التي و اندونزی. این گونه اراضی یا بایر هستند و یا اینکه آباد و مورد بهره برداری می باشند. در صورت نخست جزو انفال محسوب و در مالکیت دولت قرار می گیرد. در صورت دوم از دو حال خارج نیست:
الف – به طور طبیعی آباد باشد و به اعتبار اینکه متعلق به شخص به خصوصی نیست، همانند اراضی موات مشمول مالکیت دولتی واقع شود؛ با این تفاوت که آبادانی اراضی موات حق خاصی را برای احیاء کننده ایجاد می نماید. اما زمین هایی که به طور
طبیعی آباد هستند، این چنین نیست، بلکه افراد به طور مساوی می توانند از آن بهره برداری نمایند و تا هنگامی که از آنها استفاده می برند، در اختیار آنان باقی می ماند.
ب – توسط انسان آباد شده باشد؛ در این صورت، چون ساکنان اصلی بدون درگیری اسلام آورده اند، زمین های آباد شده هریک از آن خود اوست.
دیدگاهتان را بنویسید